Podobna pisownia Podobna pisownia: tructruçtru̇c

truć (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. otruć, zatruć)

(1.1) powodować objawy choroby lub śmierć poprzez działanie trucizny

czasownik przechodni niedokonany (dk. struć, zatruć)

(2.1) dawać niezdrowe jedzenie i wywoływać objawy choroby układu pokarmowego
(2.2) powodować zanieczyszczenie środowiska przyrodniczego
(2.3) pot. powodować niepokój, przygnębienie
(2.4) daw. zużywać, niszczyć[1]

czasownik nieprzechodni niedokonany

(3.1) pogard. mówić rozwlekle, natrętnie prosić

czasownik zwrotny niedokonany truć się (dk. otruć się, zatruć się)

(4.1) zażywać truciznę

czasownik zwrotny niedokonany truć się (dk. struć się, zatruć się)

(5.1) przyjmować niewłaściwy pokarm, szkodząc zdrowiu
(5.2) pot. ulegać złym przemyśleniom
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) niszczyć, uśmiercać, zatruwać
(2.1) zatruwać
(2.2) zanieczyszczać, zatruwać
(2.3) dręczyć, martwić, niepokoić, przygnębiać, trapić, zatruwać
(3.1) gadać, ględzić, nawijać, zrzędzić
(4.1) zatruwać się
(5.2) gnębić się, martwić się, niepokoić się, zadręczać się, zatruwać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. trujak mzw, truciciel m, trucie n, trucizna ż, trutka ż
przym. trujący
przysł. trująco
czas. otruć, wytruwać
związki frazeologiczne:
(3.1) truć dupę
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Mikołaj Rudnicki, Juliusz Zborowski, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów, „Język Polski” nr 7/1913, s. 216.