szacunek (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ʃaˈʦ̑ũnɛk], AS[šacũnek], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) cześć, poważanie dla kogoś lub czegoś
(1.2) ekon. zliczenie wartości materialnej czegoś
(1.3) przybliżona wartość, liczebność, wielkość lub ilość czegoś
(1.4) przest. wartość przedmiotu wyrażona w pieniądzach[1]
odmiana:
(1.1) blm
(1.2-4)
przykłady:
(1.1) Dawniej młodzież była uczona szacunku dla starszych osób.
(1.1) Szacunek do siebie rodzi w człowieku poszanowanie innych ludzi.
(1.2) Według szacunków ekonomistów, w tym roku spadnie wielkość inwestycji zagranicznych.
(1.3) Na manifestację przyszło niecały tysiąc osóbale to tylko szacunek policji.
składnia:
(1.1) szacunek dla (rzad. do[2]) + D.
kolokacje:
(1.1) stracić szacunek do kogoś/czegośbrak szacunku • zasługiwać na / mieć szacunek do kogoś / czegośzdobyć czyjś szacunek
(1.2) błąd szacunku • pomylić się w szacunku
synonimy:
(1.1) respekt, estyma, poważanie, poszanowanie, uszanowanie, uznanie, godność, honor, hołd
(1.2) ocena, oszacowanie, wycena
(1.4) cena, wartość
antonimy:
(1.1) pogarda, uprzedzenie
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(1.1) rzecz. poszanowanie, uszanowanie
czas. szanować
(1.2-4) rzecz. szacowanie
czas. szacować ndk., oszacować dk.
przym. szacunkowy
przysł. szacunkowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Schätzung[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „szacunek” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
  3. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 305.