spółka (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈspuwka], AS[spuu̯ka]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zarz. praw. rodzaj podmiotu prawnego z reguły powstały na mocy umowy wspólników; zob. też spółka w Wikipedii
(1.2) pot. porozumienie, układ
(1.3) gw. (Poznań) potrawa z ugotowanego grochu i pęczaku[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Od dzisiaj jestem wspólnikiem spółki „Kowalski i synowie”.
składnia:
kolokacje:
(1.1) założyć / zarejestrować spółkę • członek zarządu / pełnomocnik / prokurent / rada nadzorcza spółki
synonimy:
(1.1) skr. s-ka, sp.
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) spółka akcyjna, spółka dominująca / pot. spółka matka, spółka europejska, spółka handlowa, spółka jawna, spółka komandytowa, spółka osobowa, spółka prawa cywilnego, spółka partnerska, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka zależna / pot. spółka córka
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wspólnik m, wspólniczka ż, spółkowanie n
zdrobn. spółeczka ż
zgrub. spóła ż
czas. spółkować
przym. spółkowy, wspólny
przysł. społem
związki frazeologiczne:
na spółce z babą to i diabeł źle wyszedł
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 249.