samogłoska (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌsãmɔˈɡwɔska], AS[sãmogu̯oska], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. głoska otwarta, której obecność konieczna jest do utworzenia sylaby; zob. też samogłoska w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jeszcze w XVIII stuleciu utrzymywano samogłoskęew celownikowo-miejscownikowych postaciachżenie”, „siestrze” – tak jak w deklinacji męskiej do niedawna mówiło się np.o oddziele”, a w nijakiej – „o zwierciedle[1].
(1.1) Rozmawiali po polsku, on mówił z zabawnym akcentem, przeciągał niektóre samogłoski, zaczynając zdania ze szwedzkim namysłem […][2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) spółgłoska
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. samogłoskowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. sam + głoska
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Miodek, Gazeta Wyborcza, 1998-12-11, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Grażyna Plebanek, Przystupa, 2007, Narodowy Korpus Języka Polskiego.