samobójstwo (język polski) edytuj

 
samobójstwo (1.1)
wymowa:
IPA[ˌsãmɔˈbujstfɔ], AS[sãmobui ̯stfo], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.akc. pob., ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) zabicie samego siebie; zob. też samobójstwo w Wikipedii
(1.2) przen. działanie na własną szkodę
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Nieleczona depresja może prowadzić nawet do samobójstwa.
składnia:
kolokacje:
(1.1) popełnić / upozorować samobójstwo • doprowadzić / pchnąć kogoś do samobójstwa • masowe / zbiorowe samobójstwo • myśleć o samobójstwie • próba samobójstwa
(1.2) polityczne / towarzyskie samobójstwo
synonimy:
(1.1) daw. samobój
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) harakiri / seppuku, puputan, samospalenie, zamach samobójczy[1]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. samobójca m, samobójczyni ż, samobój m
przym. samobójczy, przedsamobójczy
przysł. samobójczo
związki frazeologiczne:
samobójstwo rozszerzone / rozszerzone samobójstwosamobójstwo przez policję
etymologia:
pol. samo + -bójstwo; pierwszy formant wskazuje, że przedmiotem czynności jest sam wykonawca, natomiast -bójstwo sugeruje fakt zabicia (por. zabójstwo, dzieciobójstwo, ojcobójstwo)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.