pustynia (język polski) edytuj

 
pustynia (1.1)
 
pustynia (1.3)
wymowa:
?/i, IPA[puˈstɨ̃ɲa], AS[pustńa], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) geogr. teren niemal całkowicie pozbawiony roślinności na skutek małej ilości opadów; zob. też pustynia w Wikipedii
(1.2) przen. teren niezamieszkany, niezagospodarowany[1]
(1.3) daw. mieszkanie pustelnika, pustelnia[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Przed wędrowcami rozciągała się Sahara, największa pustynia świata.
(1.2) Po wojnie Warszawa była prawdziwą pustynią.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pustynia piaszczysta / kamienista / lodowa
synonimy:
(1.1) daw. puszcza
(1.2) pustkowie
(1.3) pustelnia
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) serir, hamada, erg, reg, kewir, takyr, plaja
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. puszcza ż, pustynnik m, pustynność ż, pustelnia ż, pustelnica ż, pustelnik m, pustelniczka ż, pustka ż, pustynnienie n
czas. spustynnieć, pustynnieć ndk., pustoszyć ndk., spustoszyć dk., pustoszeć ndk.
przym. pustynny, pusty, pustelniczy
przysł. pustynnie, pusto, pustelniczo
związki frazeologiczne:
okręt pustyni
etymologia:
prasł. *pustyńipustka, pustkowie[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „pustynia” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „pustynia” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.