prowokacja

prowokacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌprɔvɔˈkaʦ̑ʲja], AS: [provokacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) podstępne czyny, których celem jest nakłonienie kogoś do określonego działania

(1.2) podstępny czyn tajnych agentów, podszywających się pod członków jakiejś organizacji w celu wyrządzenia jej szkody

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	prowokacja	prowokacje
dopełniacz	prowokacji	prowokacji / przest. prowokacyj
celownik	prowokacji	prowokacjom
biernik	prowokację	prowokacje
narzędnik	prowokacją	prowokacjami
miejscownik	prowokacji	prowokacjach
wołacz	prowokacjo	prowokacje

przykłady:

(1.1) Wczoraj byłem poddany prowokacji.

składnia:

kolokacje:

(1.1) podstępna / nikczemna / bezczelna / grubymi nićmi szyta prowokacja

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. prowokacyjność ż, prowokatorstwo n, prowokator m, prowokatorka ż, prowokowanie n, sprowokowanie n

czas. prowokować ndk., sprowokować dk.

przym. prowokacyjny, prowokatorski

przysł. prowokacyjnie, prowokatorsko, prowokująco

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. provocation

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) provocation; (1.2) provocation
• arabski: (1.1) إستفزاز m, إثارة ż
• białoruski: (1.1) правакацыя ż; (1.2) правакацыя ż
• bułgarski: (1.1) провокация ż; (1.2) провокация ż
• duński: (1.1) provokation w; (1.2) provokation w
• francuski: (1.1) provocation; (1.2) provocation
• jidysz: (1.1) פּראָוואָקאַציע ż (prowokacje); (1.2) פּראָוואָקאַציע ż (prowokacje)
• niemiecki: (1.1) Provokation ż; (1.2) Provokation ż
• rosyjski: (1.1) провокация ż; (1.2) провокация ż
• słowacki: (1.1) provokácia ż; (1.2) provokácia ż
• ukraiński: (1.1) провокація ż; (1.2) провокація ż
• uzbecki: (1.1) ig'vo; (1.2) ig'vo
• węgierski: (1.1) provokáció; (1.2) provokáció

źródła: