powietrze (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[pɔˈvʲjɛṭʃɛ], AS[povʹi ̯eṭše], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.udziąs.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) mieszanina gazów, z której składa się atmosfera Ziemi; zob. też powietrze w Wikipedii
(1.2) w związkach z przyimkami miejsce ponad ziemią
(1.3) przest. zaraza[1], zob. morowe powietrze
odmiana:
(1.1-3) blm,
przykłady:
(1.1) Otwórz okno i wpuść trochę świeżego powietrza.
(1.1) Powietrze składa się głównie z azotu.
(1.2) Helikopter uniósł się w powietrze.
(1.3) Od powietrza, głodu, ognia i wojny zachowaj nas, Panie. (modlitwa)
składnia:
kolokacje:
(1.1) czyste / zatrute / suche / wilgotne / rześkie /… powietrze • ciśnienie / filtr powietrza
(1.2) lecieć w powietrzu • unosić się w powietrze • atak z powietrza
synonimy:
(1.1) atmosfera
antonimy:
(1.2) ziemia
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. zapowietrzać ndk., odpowietrzać ndk.
przym. powietrzny
związki frazeologiczne:
morowe powietrzepotrzebny jak powietrzetraktować jak powietrzewisieć w powietrzuwylatywać w powietrzezepsuć powietrze
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Danuta Buttler, Halina Satkiewicz, Język i my, wydanie I, WSiP, Warszawa 1990, s. 126.