powiesić (język polski) edytuj

 
technik powiesił (1.1) reflektor
wymowa:
IPA[pɔˈvʲjɛ̇ɕiʨ̑], AS[povʹi ̯ėśić], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i → j  ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wieszać)

(1.1) umieścić coś zawieszając[1]
(1.2) uśmiercić kogoś wieszając na stryczek[1]

czasownik zwrotny dokonany powiesić się (ndk. wieszać się)

(2.1) zadać sobie śmierć wieszając się
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Wieszak w przedpokoju stoi po to, abyś mógł powiesić sobie płaszcz i kapelusz.
(1.2) W Polsce nie wykonuje się już kary śmierci, a ostatni raz kat powiesił skazanego w 1988 roku.
(2.1) Sąsiad Tomka powiesił się w ubiegłym roku.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) rzucić się na sznur
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. powieszony m, powieszona ż, zawieszka ż, wieszak m, wisielec m, powieszenie n
czas. wieszać ndk., zawiesić dk., zawieszać ndk., wisieć ndk., zwisać ndk., odwieszać ndk., odwiesić dk., zwieszać ndk., zwiesić dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „powiesić” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.