podmiot (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpɔdmʲjɔt], AS[podmʹi ̯ot], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. część zdania, wyraz lub grupa wyrazów określająca wykonawcę czynności; zob. też podmiot (gramatyka) w Wikipedii
(1.2) praw. osoba lub instytucja, która wykonuje jakąś czynność prawną, mająca prawa wobec czegoś
(1.3) filoz. człowiek, jednostka
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Czy może istnieć zdanie bez podmiotu?
(1.2) Każdy człowiek jest podmiotem prawa od urodzenia do śmierci.
składnia:
kolokacje:
(1.2) rejestracja / reprezentacja podmiotu
synonimy:
antonimy:
(1.2) przedmiot
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) podmiot domyślny, podmiot liryczny, podmiot logiczny
(1.2) podmiot gospodarczy
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. podmiotowość ż, upodmiotowienie n, podmiocik mrz
czas. upodmiotowić dk.
przym. podmiotowy
przysł. podmiotowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. pod- + miotać < kalka z łac. subiectum[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Tokarski, Z zagadnień semantyki, „Poradnik Językowy” nr 1/1950, s. 9.