pierdoła (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pʲjɛrˈdɔwa], AS[pʹi ̯erdou̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub żeński

(1.1) wulg. człowiek mówiący bzdury, niedorzeczności[1][2][3]
(1.2) pogard. człowiek niedołężny, niezdarny, ślamazarny, zwykle stary[4]
(1.3) przest. posp. ktoś, kto często pierdzi[3]
(1.4) przest. wulg. lichy robotnik[3]

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) śmierdzący, gazowy efekt przemiany materii
(2.2) wulg. plotka; zob. pierdoły
(2.3) wulg. rzecz mało znacząca, bzdura, głupstwo[1]; zob. pierdoły
odmiana:
(1.1-4)
(2.1-3)
przykłady:
(1.1) Jasio to straszny pierdoła. Rozmowy z nim zawsze mnie nudzą.
(1.2) Ten stary pierdoła bardzo głośno słucha radia. Przez niego nie mogę się skoncentrować na nauce!
(2.2) Podniecała się jakąś pierdołą zasłyszaną przed sklepem.
(2.3) Płaczesz z powodu potrzaskanej szklanki? Nie przejmuj się taką pierdołą.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pierdoła saska
synonimy:
(1.2) zgred, pierdziel, pierdolec, niedołęga, fajtłapa
(1.3) pierdziel, pierdzioch
(1.4) partacz
(2.1) bździna, pierd, bąk
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pierdoły nmos, pierdu-pierdu n, pierd m, pierdzenie n, pierdolenie n, opierdalanie n, opierdolenie n, pierdolnik m, wypierdek m, wypierdzenie n
zdrobn. pierdołka ż, pierdółka n
czas. napierdalać, zapierdalać, pierdnąć, pierdolić ndk., opierdalać ndk., pierdzieć ndk., opierdolić dk., wypierdzieć ndk.
przym. pierdolony, pierdółkowaty
wykrz. pierdu-pierdu
związki frazeologiczne:
gw. (Poznań) pierdoła z Gądek[5]
etymologia:
pol. pierdolić + -a
uwagi:
(2.2-3) znaczenia używane są głównie w liczbie mnogiej, niektóre słowniki podają wyłącznie taką formę; zob. pierdoły
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 230.
  2. Bogusław Dunaj, Współczesny słownik języka polskiego, t. II, Langenscheidt, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7476-264-9, s. 1209.
  3. 3,0 3,1 3,2   Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 154.
  4.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 263.