piórnik (język polski) edytuj

 
piórniki (1.1)
 
piórnik (1.2)
wymowa:
IPA[ˈpʲjurʲɲik], AS[pʹi ̯urʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zwykle podłużne etui z przyborami szkolnymi; zob. też piórnik w Wikipedii
(1.2) reg. zwyczaj wspólnego darcia pierza przez dziewczęta i kobiety
(1.3) środ. więz. grzebień
(1.4) slang. głupiec
(1.5) gw. (Warmia i Mazury) wsypa na pierzynę[1]
(1.6) środ. trumna
odmiana:
(1.1-6)
przykłady:
(1.1) Przed wyjściem do szkoły włożył do piórnika ołówek.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) reg. śl. fyjderbiksa, fyjderkasta
(1.2) zob. wyskubek
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pióro n
zdrobn. piórniczek mrz
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zob. też piórnik w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. Irmina Judycka, Typy zapożyczeń niemieckich w gwarach Warmii i Mazur, „Poradnik Językowy” nr 8/1954, s. 5.

piórnik (język kaszubski) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) piórnik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) féderkasta, piórkòwô kastka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pióro n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: