Podobna pisownia Podobna pisownia: pałacz

palacz (język polski) edytuj

 
palacz (1.1)
 
palacz (1.2)
wymowa:
IPA[ˈpalaʧ̑], AS[palač]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która pali tytoń, zwykle nałogowo
(1.2) ktoś, kto zawodowo pali w piecu; zob. też palacz w Wikipedii
(1.3) ogólnieten, kto coś spala
(1.4) daw. podpalacz[1]
(1.5) daw. przen. ten, kto jeździ samochodem[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W naszej firmie nie zatrudniamy palaczy, bo dyrektor kaszle od dymu papierosowego.
(1.2) Przez kilka miesięcy pracowałem jako palacz w kotłowni.
składnia:
kolokacje:
(1.1) nałogowy palacz • namiętny palacz • bierny palacz • palacz papierosów / fajki / cygar
(1.2) palacz w kotłowni / w hucie / na statku / na parostatku / na parowozie / w fabryceautomatyczny palacz • palacz kotłów / piecówbyć zatrudnionym jako palacz • być zatrudnionym na stanowisku palacza
(1.3) palacz zwłok • palacz wapna
synonimy:
(1.1) palący, fajczarz; reg. śl. kurzok
(1.2) daw. palicz, palarz[1]
(1.5) automobilista
antonimy:
(1.1) niepalący
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. palarnia ż, podpalacz m, palnik m
forma żeńska palaczka ż
czas. palić, rozpalać
przym. palny
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) pol. palić + -acz[2]
uwagi:
zob. też palacz (ujednoznacznienie) w Wikipedii
tłumaczenia:
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: podpalacz
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kierowca
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2   Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 14.
  2. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 16.