orzecznik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɔˈʒɛʧ̑ʲɲik], AS[ožečʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) adm. med. lekarz, który orzeka o stanie zdrowia

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. nieczasownikowa część orzeczenia imiennego; zob. też orzecznik w Wikipedii
odmiana:
(1)
(2)
przykłady:
(1.1) Kiedy jesteś na zwolnieniu lekarskim, musisz liczyć się z możliwością wezwania do orzecznika ZUS.
składnia:
kolokacje:
(1.1) orzecznik lekarski ZUSlekarz orzecznikwezwanie do orzecznika
(2.1) orzecznik przymiotnikowy / orzecznik przymiotnyorzecznik rzeczownikowy / orzecznik rzeczowny
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. orzeczenie n
forma żeńska orzeczniczka ż
przym. orzecznikowy
czas. orzekać ndk., orzec dk.
przysł. orzecznikowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: