ordynarny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌɔrdɨ̃ˈnarnɨ], AS[ordỹnarny], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) wulgarny, prostacki, budzący zgorszenie
(1.2) pospolity, marny, tandetny, w złym guście
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Wbrew mojej woli zmusiła mnie do obejrzenia ordynarnej i poniżającej sceny porno.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ordynarne zachowanie • ordynarny dowcip • ordynarne kłamstwo • ordynarny człowiek
(1.2) ordynarne jedzenie • ordynarny wystrój
synonimy:
(1.1) prostacki, grubiański, niesmaczny, chamski
(1.2) pospolity
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ordynarność ż, ordynus m
przysł. ordynarnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. ordinär + pol. -ny[1] < franc. ordinaire[2] < st.franc. ordenaire, ordinaire < łac. ordinārius[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „ordynarny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2.   Hasło „ordinär” w: Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften.
  3.   Hasło „ordinaire” w: Centre National de Ressources Textuelles et Lexicales.