odrzucać (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[ɔḍˈʒuʦ̑aʨ̑], AS[oḍžucać], zjawiska fonetyczne: udziąs.
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. odrzucić)

(1.1) oddalać gwałtownie od siebie
(1.2) zmieniać położenie ruchem gwałtownym czy rzutem
(1.3) wykonywać czynność świadczącą o nieakceptowaniu czegoś
(1.4) unikać potwierdzenia a nawet zaprzeczać
(1.5) med. nie przyjmować przeszczepu
(1.6) wojsk. zmuszać do cofania
odmiana:
(1.1-6) koniugacja I
przykłady:
(1.1) W tamtych czasach odrzucałem myśli, że mogłoby się wydarzyć coś tak spektakularnego.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) odpychać, odtrącać, odpierać, odkładać, skreślać, spławiać, wywalać, wyrzucać, pozbywać się, zbywać
(1.2) rzucać, odkładać, odbijać, odpychać, odgarniać, ciskać, wyrzucać, wywalać, wulg. wypierdalać
(1.3) nie akceptować, nie uznawać, nie przyjmować, nie aprobować, nie godzić się, odmawiać, wetować, zaprzepaszczać, unieważniać, anulować
(1.4) negować, zaprzeczać, dementować, odpierać, przeczyć
(1.5) nie przyjmować, nie tolerować, tracić
(1.6) odpierać
antonimy:
akceptować, przyjmować, przyswajać, tolerować, aprobować, przygarniać, przysposabiać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. odrzutowiec mrz, odrzucanie
ims. odrzucany
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: