mistrz
mistrz (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba najlepsza w czymś
- (1.2) rzem. najwyższy stopień kształcenia zawodowego; zob. też mistrz w Wikipedii
- (1.3) hist. przełożony w niektórych zakonach rycerskich
- (1.4) sport. zwycięzca zawodów sportowych, w szczególności mistrzostw
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik mistrz mistrzowie dopełniacz mistrza mistrzów celownik mistrzowi mistrzom biernik mistrza mistrzów narzędnik mistrzem mistrzami miejscownik mistrzu mistrzach wołacz mistrzu mistrzowie depr. M. i W. lm: (te) mistrze[1]
- przykłady:
- (1.4) Teraz razem ze słoweńskim szkoleniowcem ma zapewnić włocławianom obronę tytułu mistrza Polski[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) mistrz olimpijski / Polski / Europy / świata • mistrz ceremonii • mistrz gry • mistrz kierownicy • mistrz zen • mistrz wszechwag
- (1.2) mistrz kowalstwa • zegarmistrz
- (1.3) wielki mistrz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) wirtuoz
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. mistrzostwo n
- przym. mistrzowski
- przysł. mistrzowsko, po mistrzowsku
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- aleucki: (1.4) maiqudaq
- angielski: (1.1) master
- arabski: (1.1) بطل m, مولى m
- baskijski: (1.1) maisu; (1.2) maisu; (1.4) txapeldun
- białoruski: (1.4) чэмпіён m
- bułgarski: (1.2) майстор m; (1.4) шампион m
- chiński standardowy: (1.1) 大家 (dàjiā)
- czeski: (1.1) mistr m; (1.4) mistr m
- dolnołużycki: (1.1) mejstaŕ m
- duński: (1.2) mester w; (1.4) mester w
- esperanto: (1.1) majstro; (1.2) majstro; (1.3) majstro; (1.4) ĉampiono, t. majstro
- fiński: (1.1) mestari, nuoriherra, oppi-isä
- francuski: (1.1) champion m, as m; (1.2) maître m; (1.3) maître m
- górnołużycki: (1.1) mišter m
- hebrajski: (1.1) אמן m (omán)
- hiszpański: (1.1) campeón m, as m; (1.2) maestro m; (1.3) maestro m; (1.4) campeón m
- jidysz: (1.1) מײַסטער m (majster), מומחה m (mumche)
- niemiecki: (1.1) Meister m
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1)
- rosyjski: (1.1) мастер m; (1.2) мастер m; (1.3) магистр m; (1.4) мастер m, чемпион m
- szwedzki: (1.1) mästare w; (1.2) mästare w
- ukraiński: (1.1) майстер m, мастак m; (1.4) чемпіон m
- węgierski: (1.1) bajnok
- wilamowski: (1.1) maester m, mǡster m, master m; (1.2) maester m, mǡster m, master m
- włoski: (1.1) maestro m; (1.4) fuoriclasse m
- źródła:
- ↑
Hasło „mistrz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Fakt, nr 01.03 (2), Warszawa, 2004 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Katarzyna Jasińska, Dariusz R. Piwowarski, Magister, mistrz, majster – o drogach przenikania wyrazów łacińskich do polszczyzny, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”, z. LXXV/2019, s. 49.
- ↑ Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 136.
- ↑ Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4.
- ↑ Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 365.
