kryształowy (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkrɨʃtaˈwɔvɨ], AS[kryštau̯ovy], zjawiska fonetyczne: akc. pob., ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) przedmiot posiadający budowę kryształu[1]
(1.2) przedmiot wykonany ze szkła kryształowego[1]
(1.3) przedmiot wykonany z kryształu górskiego[1]

przymiotnik jakościowy

(2.1) przen. czysty, przejrzysty, o głosie: dźwięczny, czysto brzmiący[1]
(2.2) przen. człowiek uczciwy, szlachetny, nieskazitelny[1]
odmiana:
(1.1-3)
(2.1-2)
przykłady:
(1.2) Zapatrzył się na wysmukły, kryształowy wazonik, pokryty bardzo pięknym rysunkiem złotym[2]
(2.1) Cerę twarzy miała bladawą i często zmęczoną, różowe usta i szare oczy, które kryształową swą przezroczystością przypominały czasem oczy dziecięce[3].
(2.2) On w prostocie ducha nawet panią Reginę uważa za charakter kryształowy[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) czysty, przejrzysty, przezroczysty
(2.2) szlachetny, uczciwy, nieskazitelny
antonimy:
(2.1) mętny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kryształ mrz, kryształek mrz, krystalit mrz, kryształowość ż, krystalizacja ż, krystalizowanie n, skrystalizowanie n, krystaliczność ż
czas. krystalizować ndk., skrystalizować dk.
przym. krystalitowy, krystalizacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4   Hasło „kryształowy” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Władysław St. Reymont, Ziemia obiecana, Kraków 1899 r.
  3. Eliza Orzeszkowa, A...B...C..., Kraków 1927 r.
  4. Aleksander Świętochowski, Aureli Wiszar, akt II, scena I, wyd. G. Gebethner, 1899 r.