kałamarz (język polski) edytuj

 
kałamarz z piórami (1.1)
 
kałamarz z atramentem (1.1)
wymowa:
IPA[kaˈwãmaʃ], AS[kau̯ãmaš], zjawiska fonetyczne: wygł.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) niewielki, szczelnie zamykany pojemnik z różnych materiałów, służący do przechowywania atramentu lub tuszu[1]; zob. też kałamarz w Wikipedii
(1.2) druk. techn. w maszynie drukarskiej: zbiornik na farbę
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Co rano woźny szkolny napełniał naczynia atramentem. Ławki z otworami na kałamarze stały w polskich szkołach do końca lat sześćdziesiątych XX wieku[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) maczać pióro w kałamarzu
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kałamarnica ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. calamarius[3]służący do przechowywania piór do pisania
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „kałamarz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Małgorzata Szubert, Leksykon rzeczy minionych i przemijających, Muza, Warszawa 2004, ISBN 83-7319-486-X, s. 100.
  3.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.