jesień (język polski) edytuj

 
jesień (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈjɛ̇ɕɛ̇̃ɲ], AS[i ̯ėśė̃ń], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pora roku między latem a zimą; zob. też jesień w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Spośród pór roku najbardziej lubię jesień.
składnia:
kolokacje:
(1.1) złota polska jesień • jesienią / na jesieni[1]
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) pora roku
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jesionka ż, jesiennienie n, jesieniara ż
czas. jesiennieć ndk.
przym. jesienny
przysł. jesiennie, jesienią
związki frazeologiczne:
jesień życiaprzysłowie Gromniczna pogodna, będzie jesień dorodna
etymologia:
prasł. *esenь[2]
por. białor. восень, bułg. есен, bułg. есен, chorw. jesen, czes. jeseň, ros. осень, słc. jeseň, słń. jesen, ukr. о́сінь.
uwagi:
zobacz też: przedwiośniewiosnalatojesieńprzedzimiezima
zob. też jesień w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Porada „latem, czyli w lecie” w: Poradnia językowa PWN.
  2.   Hasło „jesień” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.