imiennik

imiennik (język polski)

wymowa:

IPA: [ĩˈmʲjɛ̇̃ɲːik], AS: [ĩmʹi ̯ė̃•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• gemin.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto ma takie samo imię, jak dana osoba

(1.2) ktoś niespokrewniony, kto nosi takie samo nazwisko, jak dana osoba

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	imiennik	imiennicy
dopełniacz	imiennika	imienników
celownik	imiennikowi	imiennikom
biernik	imiennika	imienników
narzędnik	imiennikiem	imiennikami
miejscownik	imienniku	imiennikach
wołacz	imienniku	imiennicy

przykłady:

(1.1-2) Jestem imiennikiem prezydenta.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. imię n, imieniny nmos, imiennictwo n

forma żeńska imienniczka ż

przym. imienny, imienniczy

przysł. imiennie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. imię

uwagi:

tłumaczenia:

• albański: (1.?) adash
• angielski: (1.1) namesake
• baskijski: (1.?) izenkide
• baszkirski: (1.1) аҙаш; (1.2) фамилиялаш
• białoruski: (1.1) pot. цёзка ż; (1.2) аднафамілец m
• bułgarski: (1.1) съименник m, едноименник m, адаш m
• chorwacki: (1.1) imenjak m
• czeczeński: (1.1) цӏерхо
• czeski: (1.1) jmenovec m
• duński: (1.1) navnefælle w
• fiński: (1.?) kaima
• francuski: (1.1) homonyme m
• hiszpański: (1.1) tocayo m
• islandzki: (1.?) nafni m
• jidysz: (1.1) חבֿר צום נאָמען m (chawer cum nomen), נאָמען־ברודער m (nomen-bruder)
• kazachski: (1.1) аттас
• krymskotatarski: (1.1) adaş, addaş
• niemiecki: (1.1) Namensvetter m
• nowogrecki: (1.1) συνονόματος m; (1.2) συνεπώνυμος m, συνονόματος m
• portugalski: (1.1) tocaio m, xará (braz.) m
• rosyjski: (1.1) pot. тёзка ż; (1.2) однофамилец m
• słowacki: (1.1) menovec
• szwedzki: (1.1) namne w
• tatarski: (1.1) adaş; (1.2) familiädäş
• węgierski: (1.1) névrokon

źródła: