harcerz

harcerz (język polski)

harcerze (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈxarʦ̑ɛʃ], AS: [χarceš], zjawiska fonetyczne: wygł. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) harc. członek harcerstwa, polskiej organizacji skautowej

(1.2) hist. żołnierz lekkozbrojny w XV–XVII w., który wchodził w pojedyncze utarczki przed rozpoczęciem właściwej bitwy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	harcerz	harcerze
dopełniacz	harcerza	harcerzy / rzad. harcerzów
celownik	harcerzowi	harcerzom
biernik	harcerza	harcerzy / rzad. harcerzów
narzędnik	harcerzem	harcerzami
miejscownik	harcerzu	harcerzach
wołacz	harcerzu	harcerze

przykłady:

(1.1) Na skraju lasu stał młody harcerz w mundurze.

(1.1) Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) harcownik

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) skaut

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. harcerstwo n, harcereczka ż, harcownik m, harce nmos, harcerzowanie n, harcowanie n, poharcowanie n

zdrobn. harcerzyk m

forma żeńska harcerka ż

czas. harcować ndk., poharcować dk., harcerzować ndk.

przym. harcerski

przysł. harcersko, po harcersku

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) od (1.2)

(1.2) st.czes. harcieř

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) scout
• białoruski: (1.1) гарцэр m
• czeski: (1.1) skaut m, junák m
• duński: (1.1) spejder w
• esperanto: (1.1) skolto
• francuski: (1.1) éclaireur m, scout m
• hiszpański: (1.1) explorador m, escultista m
• niderlandzki: (1.1) scout m, verkenner m, padvinder m
• niemiecki: (1.1) Pfadfinder m
• nowogrecki: (1.1) πρόσκοπος m
• portugalski: (1.1) escoteiro m
• ukraiński: (1.1) пластун m
• włoski: (1.1) scout

źródła: