hamulec (język polski) edytuj

 
hamulec (1.1) tarczowy
wymowa:
IPA[xãˈmulɛʦ̑], AS[χãmulec], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) techn. urządzenie do zmniejszania prędkości pojazdu lub maszyny; zob. też hamulec w Wikipedii
(1.2) przen. czynnik, który powstrzymuje daną osobę przed działaniem
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Przed wyjazdem muszę sprawdzić sprawność hamulców.
(1.2) Paweł, jak się zdenerwuje, to nie ma żadnych hamulców, krzyczy, obraża się i jest bardzo nieprzyjemny.
składnia:
kolokacje:
(1.1) hamulec bezpieczeństwahamulec szczękowyhamulec tarczowyhamulec ręczny
(1.2) hamulcce moralne / wewnętrzne
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. hamownia ż, hamulcowy m, hamownik m, hamowacz m, hamowanie n, pohamowywanie n, pohamowanie n
czas. hamować ndk., pohamowywać ndk., pohamować dk.
przym. hamulcowy, hamulczy, hamowniczy
związki frazeologiczne:
dać po hamulcach / dawać po hamulcachnie mieć żadnych hamulców
etymologia:
niem. Hemmholz
uwagi:
Niepoprawna jest forma dopełniacza liczby mnogiej „hamulcy[1].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „hamulec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 315.