dziwaczny (język polski) edytuj

 
dziwaczny (1.1) strój
wymowa:
IPA[ʥ̑iˈvaʧ̑nɨ], AS[ʒ́ivačny], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) cechujący się osobliwością, śmiesznością, nietypowością
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zobacz jaki ona ma dziwaczny kapelusz!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) cudaczny, ekscentryczny, nietuzinkowy, niezwykły, osobliwy, dziwny, niecodzienny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziwaczek mos/mrz, dziwak m, dziwaczka ż, dziwactwo n, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwaczność ż, dziwność ż, dziw mrz
czas. dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk.
przym. dziwny
przysł. dziwacznie, dziwnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: