dziupla (język polski) edytuj

 
dziupla (1.1)
 
dziupla (1.2) szopa
wymowa:
IPA[ˈʥ̑upla], AS[ʒ́upla], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) dendr. otwór, pusta komora wewnątrz pnia lub gałęzi drzewa; zob. też dziupla w Wikipedii
(1.2) ekol. gniazdo ptaków, ssaków lub owadów znajdujące się w dziupli (1.1)
(1.3) pot. przen. niewielkie, ciasne pomieszczenie
(1.4) pot. miejsce, w którym dokonuje się demontażu skradzionych pojazdów w celu sprzedania ich w częściach; zob. też dziupla (kryminalistyka) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) U góry w dębie spróchniałym widać było dziuplę ogromną […][1]
(1.3) Ten jego niby gabinet to taka dziupla na końcu korytarza.
(1.4) Nie ma szans na odzyskanie tego samochodu; pewnie już dawno trafił do dziupli.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.3) klitka, ciupa
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) otwór
(1.2) gniazdo
(1.3) pomieszczenie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziupel mrz, dziuplak mzw, półdziuplak mzw, dziuplówka ż, Dziuplina ż, Dziupla ż
zdrobn. dziupelka ż
przym. dziuplasty, dziuplowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *duṕ'a, prasł. *ďuṕ'adziura
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. J. I. Kraszewski, Stara baśń