dzikus (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈʥ̑ikus], AS[ʒ́ikus], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) obraź. osobnik niecywilizowany
(1.2) pot. pejor. osoba zachowująca się prymitywnie i grubiańsko
(1.3) pot. pejor. osoba nieśmiała, mająca trudności w relacjach

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) pot. żart. nieoswojone zwierzę[1]
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Opaliło nas słońce, staliśmy się dzikusami, pijemy wielkimi haustami nieskażoną pierwotność lasu[2].
(1.3) Aga poszła zapytać dzikusa pod oknem, dlaczego nie tańczy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) banda dzikusów
(1.2) banda / gromada dzikusów
synonimy:
(1.1) barbarzyńca, dziecko natury, dziki, jaskiniowiec, troglodyta
(1.2) dewastator, nieokrzesaniec, prymityw
(1.3) odludek, samotnik; pot. borsuk, dzik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dzik mzw, dziczyzna ż, dziki mos, dzicz ż, dzikość ż
zdrobn. dzikusek m
forma żeńska dzikuska ż
czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
przym. dziki
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. dziki + -us
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „dzikus” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Arkady Fiedler, Kanada pachnąca żywicą, wyd. 1946.