dziedziczyć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ʥ̑ɛ̇ˈʥ̑iʧ̑ɨʨ̑], AS[ʒ́ėʒ́ičyć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. odziedziczyć)

(1.1) otrzymywać majątek (spadek) lub tytuł szlachecki po czyjejś śmierci
(1.2) być uprawnionym do takiego otrzymania
(1.3) o potomstwie organizmów żywych: przejmować cechy przodka
(1.4) inform. w programowaniu obiektowym o klasie będącej pochodną innej klasy; zob. też dziedziczenie (programowanie) w Wikipedii
(1.5) inform. mieć takie same uprawnienia jak obiekt nadrzędny (folder, grupa użytkowników)
odmiana:
(1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Ten stary zegar odziedziczyłem po moim dziadku.
(1.2) Książę Karol dziedziczy tron Anglii po Elżbiecie II (= drugiej).
(1.3) Mój syn odziedziczył po moim mężu odstające uszy.
(1.4) Klasa „Wikipedysta” dziedziczy po klasie „Internauta”.
(1.5) Pamiętaj, że podfolder musi dziedziczyć uprawnienia, żeby dostęp do niego mieli ci sami użytkownicy.
składnia:
(1) dziedziczyć + B. (nie dziedziczyć + D.) po + Ms.
(1.4) dziedziczyć z + D.
kolokacje:
(1.1-2) dziedziczyć samochód/dom/majątek/długi/… po ojcu/wujku/babci/…
(1.3) dziedziczyć cechy/charakter/wygląd/…
(1.5) dziedziczyć uprawnienia
synonimy:
(1.1) przyjmować spadek
(1.2) następować, być następcą
(1.3) dk. wrodzić się
antonimy:
(1.1) zapisywać (coś komuś)
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziedzictwo n, dziedzic m, dziedziczka ż, dziedziczność ż, dziedziczenie n, odziedziczenie n, wydziedziczenie n
czas. odziedziczyć dk., wydziedziczyć dk.
przym. dziedziczny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.2) tylko w aspekcie niedokonanym
tłumaczenia:
źródła: