donica (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[dɔ̃ˈɲiʦ̑a], AS[dõńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) duża doniczka, naczynie do hodowania roślin ozdobnych
(1.2) naczynie służące do wytapiania szkła optycznego
(1.3) przest. makutra[1][2], gliniana misa do ucierania
(1.4) naczynie drewniane do rozczyniania ciasta na pieczywo
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Posadź, proszę, palmę w tej dużej donicy pod oknem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wazon, skrzynka na rośliny
(1.3) makutra, misa
(1.4) dzieża
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. doniczka ż
przym. doniczkowy, donicowy
związki frazeologiczne:
(1.3) gdzie donica rządzi, tam wiercimak błądzi[2]
etymologia:
prasł. *dojьnicanaczynie, do którego doi się mleko[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „donica” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 „Makutra”. W: Libelt.–Marek.: Encyklopedia powszechna. T. XVII. Warszawa: S. Orgelbrand, Księgarz i Typograf, 1864, s. 833.
  3.   Hasło „donica” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.