dźwięczny (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) o mocnym, harmonijnym, czystym brzmieniu

przymiotnik relacyjny

(2.1) jęz. wymawiany przy zsuniętych i drgających więzadłach głosowych[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) jasny, klarowny
antonimy:
(1-2) bezdźwięczny
hiperonimy:
(1.1) czysty, głośny, wysoki
hiponimy:
(1.1) kryształowy, melodyjny, metaliczny, mosiężny, perlisty, spiżowy, srebrny[2]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dźwięczność ż, dźwięk mrz, dźwiękowiec mos, dźwięczenie n, dźwięknięcie n
czas. dźwięczeć ndk., dźwięknąć dk.
przym. dźwiękowy, dźwiękliwy
przysł. dźwięcznie, dźwiękowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „dźwięczny” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.