czytać (język polski) edytuj

 
kobieta czyta (1.1) książkę
 
muzyk czyta (1.2) nuty
 
kobieta czyta (1.2) mapę
 
mężczyzna czyta (1.4)
wymowa:
IPA[ˈʧ̑ɨtaʨ̑], ASytać] ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. przeczytać)

(1.1) przebiegać wzrokiem lub dotykiem tekst w postaci liter lub ideogramów oraz znaków pisarskich i rozumieć treść przezeń przekazywaną
(1.2) mieć umiejętność rozumienia treści zawartych w rysunkach technicznych, schematach, mapach, nutach
(1.3) czynność urządzenia technicznego polegająca na odkodowywaniu informacji
(1.4) wypowiadać na głos zapisane słowa
(1.5) st.pol. liczyć[1]
odmiana:
(1.1-4) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Codziennie rano czytam gazetę.
(1.2) Nie zabłądzimy, Damian umie czytać mapy i ma kompas.
(1.3) Przeczytać taką dyskietkę może tylko bardzo archaiczny komputer.
(1.4) W dzieciństwie babcia czytała mi bajki na dobranoc.
składnia:
kolokacje:
(1.1) czytać książkę • czytać gazetę • czytać wiersz • czytać na głos
(1.2) czytać mapę • czytać nuty
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czytelnictwo n, czytelnia ż, czytelnik m, czytelniczka ż, czytacz mos, czytanka ż, czytadło n, czytelność ż, czytnik m, czytanina ż, czytanie n, odczyt m, odczytanie n, odczytywanie n, rozczytanie n, wyczytanie n, wczytywanie n, zaczytanie n, zaczytywanie n, czytywanie n, przeczytanie n, poczytność ż
czas. czytywać ndk., odczytać dk., odczytywać ndk., przeczytać dk., rozczytać dk., rozczytywać ndk., wyczytywać ndk., wyczytać dk., zaczytać dk., zaczytywać ndk.
przym. czytelny, czytelniczy, czytankowy, czytnikowy, oczytany
przysł. czytelnie
związki frazeologiczne:
czytać jednym tchemczytać między wierszamiczytać od deski do deskiczytać w myślachczytać z ruchu warg
etymologia:
prasł. *čitati[2]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: liczyć
źródła:
  1. Halina Koneczna, Czysło, poczet, liczba, ilość, „Poradnik Językowy” nr 1/1950, s. 11.
  2.   Hasło „czytać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.