ciągnąć (język polski) edytuj

 
mężczyzna ciągnie (1.1) liny
wymowa:
IPA[ˈʨ̑ɔ̃ŋɡnɔ̃ɲʨ̑], ASõŋgnõńć], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) wlec, przesuwać za sobą
(1.2) kontynuować
(1.3) wędrować, zmierzać do określonego celu, na ogół grupowo
(1.4) przen. zbliżać się, nadchodzić
(1.5) powoli pić coś
(1.6) wchłaniać, wciągać coś
(1.7) o wietrze, zwłaszcza zimnym i nieprzyjemnym wiać
(1.8) pot. pić
(1.9) wulg. wykonywać fellatio
(1.10) wytwarzać druty przy użyciu ciągarki
(1.11) bezpodmiotowo mieć do czegoś pociąg
(1.12) montować długą część sieci komunikacyjnej czegoś: budować drogi, rurociągi, zakładać kable itp.
(1.13) grać lub śpiewać przeciągle
(1.14) losować z puli

czasownik zwrotny niedokonany ciągnąć się

(2.1) zajmować powierzchnię na określonym obszarze
(2.2) długo trwać
odmiana:
[1] koniugacja Va
przykłady:
(1.4) Z zachodu ciągnie burza.
(2.1) Pola ciągnęły się pod horyzont.
składnia:
(1.11) ciągnie B. do + D.
(1.12) ciągnąć + B.
kolokacje:
(1.14) ciągnąć los
synonimy:
(1.1) reg. śl. cióngnóć
(1.3) ściągać
(1.4) ściągać, zbliżać się, nadciągać
(2.1) rozciągać się, rozpościerać się, roztaczać się
antonimy:
(1.1) pchać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. obciąganie n, wciągnięcie n, ciąg mrz, wciąganie n, ciągnięcie n, ciągnienie n, ciągoty nmos, ciągnik mrz, ciągarka ż, ciąganie n, ciągutka ż, pociągnięcie n
czas. ciągać, obciągnąć dk., pociągnąć dk., przyciągać ndk., przeciągać ndk., przeciągnąć dk., wciągać ndk., wciągnąć dk.
przym. pociągowy
przysł. ciągle
związki frazeologiczne:
ciągnie wilka do lasuciągnąć się jak smród po gaciachciągnąć za językweksel ciągniony
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.