chwast (język polski) edytuj

 
chwasty (1.1) w zbożu
 
chwasty (1.1)
wymowa:
IPA[xfast], AS[χfast], zjawiska fonetyczne: post. utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) roln. ogrod. roślina dziko rosnąca, niekorzystnie wpływająca na rozwój roślin uprawnych przez pobieranie z gleby wilgoci i składników pokarmowych[1]; zob. też chwast w Wikipedii
(1.2) daw. pęczek nici, piór lub włosia użyty jako ozdoba[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Niepielęgnowany ogród zarósł chwastami.
(1.2) Arkadyusz (= Arkadiusz) Pawłowicz miał na sobie szerokie szarawary jedwabne, czarną kurtkę aksamitną, piękny fez z chwastem i żółte chińskie pantofle bez napiętków[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) usuwać / wyrywać / pleć (plewić) / tępić chwasty • oczyszczać z chwastów • zarastać chwastami
(1.2) mycka / sznur z chwastem
synonimy:
(1.1) zielsko, ziele, badyl
(1.2) frędzel, kita, fontaź, pompon, chwost, kutas
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) roślina
(1.2) ozdoba
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chwastownik m, chwastówka ż, chwastnica ż, chwaścik mrz
przym. chwastowy
związki frazeologiczne:
ludzki chwastnie siać chwastu, a rodzi siępiele się, piele, a chwastu wciąż wielechwast się nie zepsuje
etymologia:
(1.1) prawdopodobnie z prasł. *xvat-tъchwytna, chwytająca się (roślina), rzeczownik utworzony od czasownika prasł. *xvatatichwytać[4]
(1.2) niem. Quastefrędzel[5]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: frędzel
źródła:
  1.   Hasło „chwast” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „chwast” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Iwan Turgieniew: Burmistrz, tłum. Klemens Junosza
  4. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
  5. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9.