bukiet (język polski) edytuj

 
bukiet (1.1)
wymowa:
IPA[ˈbucɛt], AS[buḱet], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wiązanka, pęk kwiatów; zob. też bukiet (dekoracja) w Wikipedii
(1.2) cechy wina zawarte w jego zapachu i smaku; zob. też bukiet (aromat) w Wikipedii
(1.3) łow. ogon sarny
(1.4) gw. więz. choroba weneryczna[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) uczn. ktoś głupi[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Podarowałem jej bukiet czerwonych goździków.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wiązanka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bukietnica ż, bukieciarz mos, bukieciarstwo n, bukiecik mrz, bukieciarka ż
przym. bukietowy, bukieciarski
przysł. bukieciarsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Bukett < franc. bouquet[3][4]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jolanta Ignatowicz-Skowrońska, Motywy roślinne w slangu młodzieżowym i żargonie przestępczym, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 239.
  2. Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 229.
  3. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 40.
  4.   Hasło „bukiet” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.

bukiet (wenedyk) edytuj

 
bukiet (1.1)
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) bukiet
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: