brzmieć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[bʒmʲjɛ̇ʨ̑], AS[bžmʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i → j  ?/i
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) książk. być słyszanym, przejawiać się jako dźwięk
(1.2) książk. zwykle o instrumentach muzycznych: wydawać dźwięk
(1.3) książk. zawierać określoną treść, myśl, wymowę, wydźwięk
(1.4) daw. puchnąć, pęcznieć, nabrzmiewać[1]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIIa
(1.4) koniugacja III
przykłady:
(1.1) Gdzieś w oddali brzmi strumień. Słyszę jego szum!
(1.2) Ten Steinway brzmi niesamowicie! Nie dziwię się, dlaczego wszyscy lubią na nich grać.
(1.3) Dziwnie brzmiały w jego ustach słowa przeprosin. Ta jego korna, pełna uniżoności postawa nie pasowała do jego osobowości.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) dźwięczeć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. zabrzmieć, rozbrzmieć, wybrzmieć, przebrzmieć, nabrzmieć, współbrzmieć
rzecz. brzmienie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *brьnětibrzęczeć, dźwięczeć[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „brzmieć” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Hasło „brzmieć” w: Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.