brnąć (język polski) edytuj

 
mężczyzna brnie (1.1) przez śnieg
wymowa:
IPA[brnɔ̃ɲʨ̑], AS[brnõńć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zabrnąć)

(1.1) z trudem pokonywać jakiś teren (wodny, grząski, piaszczysty)
(1.2) być w niekorzystnej sytuacji, z której ciężko znaleźć wyjście
odmiana:
[1] koniugacja Va
przykłady:
(1.1) Ciężarówka mozolnie brnęła przez zaspy śnieżne.
(1.1) A my brniemy i brniemy.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) brodzić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. brnięcie n, wybrnięcie n, przebrnięcie n, zabrnięcie n
czas. wybrnąć dk., przebrnąć dk., zabrnąć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *brьdnǫti[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. Miron Białoszewski, Wywoływania
  3.   Hasło „brnąć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.