bredzić (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[ˈbrɛʥ̑iʨ̑], AS[breʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) mówić bez sensu we śnie lub w chorobie
(1.2) mówić głupstwa
odmiana:
(1.1-2)[1] koniugacja VIa
przykłady:
(1.2) Dziewczyna duby smalone bredzi.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) majaczyć; gw. (Górny Śląsk) bamoncić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bredzenie n, brednia ż
przym. bredny
związki frazeologiczne:
bredzić jak Piekarski na mękachbredzić od rzeczybredzić niestworzone rzeczybredzić trzy po trzy
etymologia:
pol. brydzić < pol. brnąć[2]
uwagi:
por. bełkotać • paplać
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2.   Hasło „bredzić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.