błagać (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈbwaɡaʨ̑], AS[bu̯agać] ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) żarliwie, usilnie prosić
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Sandra, udając ciężko przestraszoną, od razu zaczęła przepraszać Stasia błagając, aby wszystko jej wybaczył[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) błagać o pomoc • błagać o przebaczenie
synonimy:
(1.1) upraszać, nalegać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błaganie n, przebłaganie n, przebłagiwanie n, wybłaganie n, wybłagiwanie n, ubłaganie n, ubłagiwanie n
przym. błagający, błagany, błagalny
czas. przebłagać dk., przebłagiwać ndk., ubłagać dk., ubłagiwać ndk., wybłagać dk., wybłagiwać ndk.
związki frazeologiczne:
błagać na wszystkie świętości
etymologia:
st.czes. blahatiwielbić[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wiesław Koluch, Z pamiętnika polskiego najemnika, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2.   Hasło „błagać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.