błękit (język polski) edytuj

błękit (1.1)
 
egipski błękit (1.2)
 
błękit (1.3)
wymowa:
IPA[ˈbwɛ̃ŋʲcit], AS[bu̯ŋʹḱit], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kolor błękitny
(1.2) chem. błękitny lub niebieski barwnik, pigment; błękitna lub niebieska farba
(1.3) przen. zob. niebo
odmiana:
(1.1-3) zwykle lp
przykłady:
(1.1) Błękit nieba o świcie jest magicznie piękny.
składnia:
kolokacje:
(1.1) lilabłękit • błękit morza / nieba • błękit oczuciemny / jasny błękit
(1.2) błękit berliński / błękit paryski / błękit pruskibłękit celestynowybłękit indygowybłękit kobaltowybłękit królewskibłękit metylenowy
synonimy:
(1.1) lazur
(1.3) niebo
antonimy:
(1.1) pomarańcz
hiperonimy:
(1.1) niebieskość, lazur
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błękitnienie n, błękitność ż, błękitek m, zbłękitnienie n, błękicik mrz
czas. błękitnieć ndk., zbłękitnieć dk.
przym. błękitny, błękitnawy
zdrobn. błękitniutki
przysł. błękitnie, błękitno, błękitnawo
tem. słow. błękitno-
związki frazeologiczne:
wielki błękit
etymologia:
(1.1) śwn. blankhīt[1]
(1.2-3) od (1.1)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 36.