awantura
awantura (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) gwałtowna kłótnia, zamieszanie
- (1.2) ryzykowne, niepewne przedsięwzięcie, często wątpliwe pod względem moralnym
- (1.3) daw. zdarzenie[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik awantura awantury dopełniacz awantury awantur celownik awanturze awanturom biernik awanturę awantury narzędnik awanturą awanturami miejscownik awanturze awanturach wołacz awanturo awantury
- przykłady:
- (1.1) Przechodziłam koło sklepu i słyszałam awanturę między ekspedientką i jakimś klientem.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) wikłać się w awantury
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. awanturnik mos, awanturnica ż, awanturnictwo n
- czas. awanturować się
- przym. awanturniczy
- przysł. awanturniczo
- związki frazeologiczne:
- karczemna awantura
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) brawl
- białoruski: (1.1) скандал m, сварка ż
- duński: (1.1) ballade w
- hiszpański: (1.1) altercado m, alboroto m
- interlingua: (1.1) altercation
- kaszubski: (1.1) pòmiana ż, jarchòlëzna ż, tôczel m, wërwas m, trzôsk m, jôch m
- kataloński: (1.1) brega ż
- niemiecki: (1.1) Streit m
- nowogrecki: (1.1) φασαρία ż
- rosyjski: (1.2) авантюра ż, скандал m
- rumuński: (1.1) scandal[5]
- ukraiński: (1.2) авантюра ż
- wilamowski: (1.1) kraowaol n
- źródła:
- ↑ Halina Rybicka, Losy wyrazów w języku polskim, PWN, Warszawa 1976, s. 26.
- ↑
Hasło „awantura” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Hasło „awantura” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
- ↑ Wiesław Witkowski, Nowy słownik zapożyczeń polskich w języku rosyjskim, Universitas, Kraków 2006, ISBN 83-242-0736-8, s. 1.
- ↑ Tomasz Klimkowski, Dziedzictwo greckie w języku rumuńskim i arumuńskim, „Balcanica Posnaniensia. Acta et studia”, XIX, Poznań 2012, Wydawnictwo Instytutu Historii UAM, s. 21.
