Benedykt (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[bɛ̃ˈnɛdɨkt], AS[bẽnedykt], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) imię męskie; zob. też Benedykt w Wikipedii
odmiana:
(1.1) [1]
przykłady:
(1.1) Papież Benedykt został emerytem.
składnia:
kolokacje:
(1.1) pan Benedykt • brat / kuzyn / wujek / dziadek Benedykt • mężczyzna imieniem (o imieniu) Benedykt • święty / błogosławiony Benedykt • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Benedykt • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Benedykt • otrzymać / dostać / przybrać imię Benedykt • dzień imienin / imieniny Benedykta • na Benedykta (o dniu)
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. benedyktyn m, benedyktynka ż, benedykta ż, benedykt mrz, st.pol. Bień[2]
zdrobn. Benek m, Benuś m
forma żeńska Benedykta ż
przym. benedyktyński, Benedyktowy, benedyktowy
związki frazeologiczne:
przysłowie: Benedykt w pole z grochem, Wojciech z owsem jedzie, Marek ze lnem, Filip tatarkę wywiedzie
etymologia:
(1.1) łac. Benedictus < łac. benedictusbłogosławiony
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
tłumaczenia:
źródła:
  1. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 1481.
  2. Polskie nazwy własne. Encyklopedia pod red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko, Kraków 2005, s. 208.