łaciński (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[waˈʨ̑ĩj̃sʲci], AS[u̯aćĩĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) właściwy starożytnym Rzymianom, wywodzący się z Imperium Rzymskiego
(1.2) właściwy Kościołowi rzymskokatolickiemu

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. łacina
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Alfabet łaciński jest używany w większości języków europejskich.
(1.2) Łaciński duszochwat Kuncewicz w Warszawie sprawował już łaciński obrządek, naoczni świadkowie widzieli go w łacińskich szatach, w łacińskim kościele[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) język / alfabet łaciński • kultura / cywilizacja łacińska • Ameryka Łacińska
(1.2) obrządek łaciński
synonimy:
(1.1) rzymski, latyński
(1.2) katolicki
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. łacińskość ż, łacinka ż, łacinizm mrz, łacina ż, łacinnik mos, łacinniczka ż
przysł. łacińsko, po łacińsku
związki frazeologiczne:
żagiel łacińskikrzyż łaciński
etymologia:
pol. łacina + -ski[2]
uwagi:
tłumaczenia:
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: łacina
źródła:
  1. Tadeusz Żychiewicz, Jozafat Kuncewicz, Wydawnictwo Bernardynów „Calvarianum”, Kalwaria Zebrzydowska 1986, s. 85
  2. Hasło „łaciński” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.