zelant (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈzɛlãnt], AS[zelãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. inaczej: zelota[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wrogowie moi nie chcą dać za wygraną: codziennie jeszcze podsycają publicznie krzyki zbyt gorliwych zelantów, którzy obsypują mnie obelgami z czystej pobożności i ciskają na mnie kamieniem przez chrześcijańskie miłosierdzie.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zelota, daw. zelator
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zelotyzm m, zelantyzm m, st.pol. zelozja ż, st.pol. zelus m, zelota m, daw. zelator m
forma żeńska zelotka ż
przym. zelocki
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) (kośc.) p.łac. zelans (D. zelantis) → starający się gorliwie < łac. zelusgorliwość < gr. ζήλοςgorliwość[1]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zelota
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „zelant” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 1342.
  2. Molier: Świętoszek, Przedmowa, s. 5, przekł. Tadeusz Boy-Żeleński, wyd. Greg, Kraków 2004.