zdziwienie (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ʑʥ̑iˈvʲjɛ̇̃ɲɛ], AS[źʒ́ivʹi ̯ė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.-ni…i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) stan lub ekspresja stanu człowieka, który się dziwi
(1.2) rzecz. odczas. od zdziwić
odmiana:
(1.1)
(1.2)
przykłady:
(1.1) Minąłem wieś i ruszyłem dalej, lecz zdziwieniom moim nie było końca[1].
(1.1) Tench spojrzał ze zdziwieniem na swego towarzysza[2].
(1.2) Ja się z kolei zdziwiłem, że się zdziwiła, podobnie jak kolega z UW dziwił się mojemu zdziwieniu[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zadziwienie, zaskoczenie; pot. zdziwko
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziwaczek mrz, dziw mrz, dziwo n, zdziwko n, dziwienie n, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwność ż, przedziwność ż, udziwnianie n, udziwnienie n, dziwactwo n, dziwak mos, dziwaczka ż, dziwadło n, wydziwianie n, zadziwianie n, zadziwienie n
czas. zdziwić dk., dziwić ndk., dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk., udziwniać ndk., udziwnić dk., wydziwiać ndk., zadziwiać ndk., zadziwić dk.
przym. zdziwiony, przedziwny, dziwny, dziwaczny
przysł. dziwnie, przedziwnie, dziwacznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Małgorzata Saramonowicz: Xięgi Nefasa. W zaświatach
  2. Graham Greene, „Moc i chwała” (tłum. Bolesław Taborski)
  3. „Kultura”, Paryż 1987, zesz. 9-12, s. 58