wynalazca

wynalazca (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌvɨ̃naˈlasʦ̑a], AS: [vỹnalasca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) autor wynalazku, ten, który coś wynalazł

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wynalazca	wynalazcy
dopełniacz	wynalazcy	wynalazców
celownik	wynalazcy	wynalazcom
biernik	wynalazcę	wynalazców
narzędnik	wynalazcą	wynalazcami
miejscownik	wynalazcy	wynalazcach
wołacz	wynalazco	wynalazcy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wynalazek m

forma żeńska wynalazczyni ż

czas. wynaleźć dk., wynajdować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

nie mylić z: znalazca

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) inventor
• arabski: (1.1) مخترع m, مبتكر m
• aramejski: (1.1) ܐܒܐ m
• baskijski: (1.1) asmatzaile
• białoruski: (1.1) вынаходнік m
• czeski: (1.1) vynálezce m
• dolnołużycki: (1.1) wunamakaŕ m
• francuski: (1.1) inventeur m, découvreur m
• gruziński: (1.1) გამომგონებელი
• hindi: (1.1) आविष्कारक m
• hiszpański: (1.1) inventor
• interlingua: (1.1) inventor
• islandzki: (1.1) uppfinningamaður m
• kazachski: (1.1) өнертапқыш
• koreański: (1.1) 발명가
• kurmandżi: (1.1) dahêher
• litewski: (1.1) išradėjas
• łotewski: (1.1) izgudrotājs m
• niemiecki: (1.1) Erfinder m
• norweski (bokmål): (1.1) oppfinner m
• rosyjski: (1.1) изобретатель
• szwedzki: (1.1) uppfinnare
• włoski: (1.1) inventore

źródła: