wygłup

wygłup (język polski)

wygłup (1.1, 2.1)

wymowa:

IPA: [ˈvɨɡwup], AS: [vygu̯up]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) niepoważne lub kompromitujące zachowanie

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) ten, kto się wygłupia

odmiana:

(1.1) zwykle w lm,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wygłup	wygłupy
dopełniacz	wygłupu	wygłupów
celownik	wygłupowi	wygłupom
biernik	wygłup	wygłupy
narzędnik	wygłupem	wygłupami
miejscownik	wygłupie	wygłupach
wołacz	wygłupie	wygłupy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wygłup	wygłupy
dopełniacz	wygłupu	wygłupów
celownik	wygłupowi	wygłupom
biernik	wygłupa	wygłupów
narzędnik	wygłupem	wygłupami
miejscownik	wygłupie	wygłupach
wołacz	wygłupie	wygłupy

przykłady:

(1.1) Wygłupy na jezdni skończyły się tragedią.

(1.1) Nie lubię tego studenta, nieustannie przerywa mi wykłady wygłupami.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ogłupianie n, ogłupienie n, głup mos, głupawka ż, głupawość ż, głupek mos, głupi mos, głupia ż, głupiątko n, głupiec mos, głupkowatość ż, głupol mos, głupolek mos, głupolka ż, głupota ż, głupotka ż, głupowatość ż, głupstewko n, głupstwo n, głuptactwo n, głuptak mos/mzw, głuptaki nmos, głuptas mos, głuptasek mos, głuptaska ż, głuptaś mos

czas. ogłupiać ndk., ogłupić dk., powygłupiać się dk., wygłupiać się ndk., wygłupić się dk.

przym. ogłupiający, ogłupiały, głupawy, głupi, głupiuchny, głupiusieńki, głupiuteńki, głupiutki, głupkowaty, głupowaty

przysł. głupio, głupawo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) antic, foolery
• duński: (1.1) narrestreg w
• norweski (bokmål): (1.1) narrestrek m
• norweski (nynorsk): (1.1) narrestrek m/n

źródła: