władca (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈvwatʦ̑a], AS[vu̯atca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. osoba, która włada (rządzi) w kraju o ustroju innym niż republika
(1.2) przen. osoba, która sprawuje gdzieś jakąś władzę
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Kazimierz był mądrym i sprawiedliwym władcą.
(1.2) Do was więc zwracam się, władcy, / byście się nauczyli mądrości i nie upadli[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) monarcha, król, cesarz, książę
(1.2) mocarz
antonimy:
(1.1) poddany, wasal; prezydent
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. władać ndk., zawładnąć dk.
rzecz. władza ż, władze lm nmos, władczość ż, władanie n
forma żeńska władczyni ż
przym. władczy
przysł. władczo
związki frazeologiczne:
pan i władcawładca pustyni
etymologia:
pol. władać + -ca
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Mądrości 6,9, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Stanisław Papier).