turecki (język polski) edytuj

 
turecka (1.1) flaga
wymowa:
IPA[tuˈrɛʦ̑ʲci], AS[turecʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) odnoszący się do Turcji, do zamieszkujących Turków, do ich kultury, dziejów, języka itp.
(1.2) odnoszący się do grupy ludów zamieszkujących tereny od Syberii po Europę Wschodnią (m.in. Rosję, Kazachstan, Uzbekistan, Kirgizję, Turkmenię, Azerbejdżan, Turcję), dotyczący ich kultur, dziejów, języków itp.; zob. też ludy tureckie w Wikipedii
(1.3) dotyczący Turku, związany z Turkiem (miastem)[1]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. język urzędowy Turcji; zob. też język turecki w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) lira turecka • kawa po tureckunaród / alfabet turecki • gołąbek tureckichomik tureckiTurecka Republika Cypru Północnego
(1.2) języki tureckie • turecka rodzina językowaludy tureckie
(1.3) powiat turecki
synonimy:
(1.2) turkijski
(1.3) rzad. turkowski
antonimy:
(1.1) antyturecki
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. turkizacja ż, turczanka ż, turczanin mos, poturczenie n, panturkizm mrz, Turcja ż, Turek m, turek m, Turczynka ż, turecczyzna ż, tureckość ż, turcyzm mrz, Turczyn m, turczenie n, sturczenie n
czas. turczyć ndk., sturczyć dk.
przym. turkijski, antyturecki, proturecki, przedturecki, poturecki, turski
przysł. po turecku
skr. tur., turec.
związki frazeologiczne:
siedzieć jak na tureckim kazaniusiedzieć po tureckugoły jak święty turecki
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Porada „przymiotnik od Turek” w: Poradnia językowa PWN.