szpak (język polski) edytuj

 
szpak (1.1)
wymowa:
IPA[ʃpak], AS[špak]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) ornit. niewielki i ciemny, prawie czarny ptak; zob. też szpak w Wikipedii
(1.2) hipol. koń o maści ciemnosiwej

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) gw. (Mazury) słonina[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Piszczą żałośnie w trzcinach szpaki, kraczą kurki wodne, pogwizdują bekasy, huczą bąki, kwakają ukryte stada kaczek, smutnie pośpiewują rybitwy; rytmicznie wyrzucając do lotu skrzydła kołyszą się kulony, srokosze kują żelazo na gałązkach olszyn, a wysoko na gałęziach sosen edukują swe dzieci, obrzydliwie wrzeszcząc, wrony-matki[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) gw. (Górny Śląsk) skworc, szkworc, szpok
(2.1) gw. (Mazury) okrasa[3]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szpakowatość ż, szpakowacizna ż, szpakowate nmos
zdrobn. szpaczek m
czas. szpakowacieć ndk.
przym. szpakowaty, szpaczy
związki frazeologiczne:
patrzeć jak szpak w telewizorstarego szpaka nie zwabisz na plewyszpakami karmiony
etymologia:
(1.1) niem. Spatz < swn. sparo
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki
tłumaczenia:
(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: słonina
źródła:
  1. W zapusty, zapisała Anna Szyfer, w: Z gwary warmińskiej i mazurskiej, „Poradnik Językowy” nr 3/1954, s. 35.
  2. Stefan Żeromski: Zapomnienie.
  3. Obrzędy i zwyczaje na Mazurach, zapisała Alina Ścieborzanka, w: Z gwary warmińskiej i mazurskiej, „Poradnik Językowy” nr 2/1952, s. 29.