szlachcic

szlachcic (język polski)

wymowa:

lp IPA: [ˈʃlaxʲʨ̑iʦ̑], AS: [šlaχʹćic], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) członek szlachty

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szlachcic	szlachcice
dopełniacz	szlachcica	szlachciców
celownik	szlachcicowi	szlachcicom
biernik	szlachcica	szlachciców
narzędnik	szlachcicem	szlachcicami
miejscownik	szlachcicu	szlachcicach
wołacz	szlachcicu	szlachcice

przykłady:

(1.1) Ale zarazem jesteś wietrzny, bałamut, nie lubisz pracy, a lubisz hulanki, masz pańskie fumy i zachcianki, które biednego szlachcica do torby i kija żebraczego prowadzą.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) nobil; pogard. lub żart. szlachciura; lekcew. szlachetka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) szlagon

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szlachta ż, szlachectwo n, szlacheckość ż, szlachciura m, szlachetka m

forma żeńska szlachcianka ż

przym. szlachecki

czas. szlachtować

związki frazeologiczne:

szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie

etymologia:

źródłosłów dla białor. шляхціц; ros. шляхтич; ukr. шляхтич

uwagi:

Forma dopełniacza liczby mnogiej „szlachcicy” jest niepoprawna

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nobleman
• arabski: (1.1) نبل ,نبيل
• białoruski: (1.1) дваранін m, (polski, litewski) шляхціц m
• esperanto: (1.1) nobelo
• hiszpański: (1.1) noble m, caballero m
• islandzki: (1.1) aðalsmaður m
• niemiecki: (1.1) Adliger m
• rosyjski: (1.1) дворянин m, (polski, litewski) шляхтич m
• słowacki: (1.1) šľachtic m
• szwedzki: (1.1) adelsman w
• ukraiński: (1.1) шляхтич m
• wilamowski: (1.1) ślahćic m

źródła: