szabla (język polski) edytuj

 
szable (1.1)
wymowa:
IPA[ˈʃabla], ASabla] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. wojsk. jednosieczna broń z wygiętą klingą; zob. też szabla w Wikipedii
(1.2) sport. broń szermiercza
(1.3) sport. konkurencja z użyciem szabli (1.2)
(1.4) zool. dolny kieł dzika
(1.5) gw. (Poznań) zielony strąk fasoli[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Co nam obca przemoc wzięła, szablą odbierzemy[2].
(1.1) Hej, szable w dłoń! Łuki w juki, a łupy wziąć w troki[3].
(1.1) Szabla ta stanowiła jedną z najcenniejszych naszych pamiątek rodzinnych, a przy tym wieczny od dawnych lat przedmiot westchnień moich i Kazia, bo cięła żelazo jak wióry[4].
składnia:
kolokacje:
(1.1) pójść / walczyć na szable
szablodzióbszablogrzbietszablorogi
synonimy:
(1.1) karabela
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. szablak, szablista, szablistka, szablica, szablisko
zdrobn. szabelka
przym. szablasty, szablisty, szablowy
przysł. szablasto
związki frazeologiczne:
Polak, Węgier – dwa bratanki, i do szabli, i do szklankiroznieść na szablachskrzyżować szableszabla śnieżna
etymologia:
(1.1) węg. < tur.[5]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 245.
  2. J. Wybicki: Mazurek Dąbrowskiego.
  3. A. Waligórski: Hej szable w dłoń!
  4. H. Sienkiewicz: Hania.
  5. Halina Rybicka, Losy wyrazów w języku polskim, PWN, Warszawa 1976, s. 22.